ما یک دوگانه دیگر هم داریم . دوگانه اسطوره – کهن الگو. اسطوره، زمان به دنیا می آورد. کهن الگو، زمان مصرف میکند. خیلی از ما عکاس کهن الگویی هستیم. به این دلیل که فقط در پی مصرف زمان هستیم و با روح بنا ، با روح طبیعت ، با روح موجود، با روح آن فضا ارتباط نمی گیریم. به همین دلیل مصرف کننده زمان هستیم .ولی عکاس اسطوره ای، کسی است که در عکسش یک زمان را به ودیعه گذاشته است

کاوه فرزانه, عکاس

کسانی که فردوسی را به این دلیل که هویّتِ ما را به ما بازگردانده، می‌ستایند در واقع نمی‌دانند که او را برای این می‌ستایند که صریح‌ترین تصویربردارِ ما بود. در موردِ او هم این کار با بازیابی و بازاندیشی و بازسازیِ زبان همراه بود؛ مسأله‌ای که امروز دست‌کم آگاهی به آن و کوشش‌هایی برای آن را می‌بینیم. او تصویر را می‌دهد؛ ما را از بیرون به درون و از درون به بیرون حرکت می‌دهد؛ و نظرِ خودش را هم می‌گوید.

بهرام بیضایی, کارگردان

عکاسی به طرز شگفت آوری فاصله ها را نزدیک کرد . یک عکس به اندازه ده هزار کلمه سخن می گوید . بنابراین لازم نیست ما درباره عکسی که ارزشمند است سخنی بگوییم .  روزگاری که من و افشین بختیار شروع کردیم هیچ خبری از این مسائل نبود . ما می رفتیم به درگاه استادان بزرگ تا وقت کنند و ما سوالهایمان را از آنها بپرسیم .

اکبر عالمی, منتقد

جای فردوسی و شاهنامه در جشنواره‌های فرهنگی خالی بود. آن هم در زمانه‌ای که هر روز یکی از نمادهای فرهنگی یا چهره‌های نامدار ایرانی مورد دست‌یازی برخی کشورهای همسایه قرار می‌گیرد. برپایی جشنواره‌ی عکس می‌تواند به شناساندن زاویه‌های گوناگون نمود شاهنامه در گوشه و کنار این سرزمین یاری می‌رساند

افشین بختیار, عکاس